Klopt het uitgangspunt op basis waarvan wij onze handelingen verrichten nog wel?

Ons wereldbeeld is gebaseerd op de overtuiging dat de werkelijkheid uit ‘dingen’ bestaat die hun oorsprong vinden in materie. Het gevolg hiervan is dat wij in een wereld denken te leven van op zichzelf staande dingen. Een wereld van ik en jij, wij en zij, vriend en vijand, afgescheidenheid.

Niemand heeft ooit enige vorm van materie waargenomen anders dan in de vorm van een ervaring in bewustzijn. Niemand kan aantonen dat er iets bestaat buiten bewustzijn. De aanname dat er een op zichzelf staande stof (materie) bestaat buiten bewustzijn is daarmee een geloof waarop 99% van de wereldbevolking zijn denken en dienovereenkomstige handelingen baseert.

Het is deze aanname – een wereld van afgescheidenheid – waarop al het psychologische lijden en de uitdrukking hiervan in alle conflicten tussen mensen, gemeenschappen en naties is gebaseerd. Een aanname gebaseerd op geloof. Niet op ervaring.

Zou ervaring niet de ultieme test van wat echt is moeten zijn? Als je dat in de praktijk brengt ervaar je dat alles wat we kunnen weten alleen bestaat in, wordt gekend door en gemaakt is van bewustzijn.

Daarmee is bewustzijn het ultieme meetinstrument.

Is bewustzijn dan niet het model vanwaaruit elk onderzoek naar de realiteit, naar wat echt is, zou moeten plaatsvinden? Voor een onderzoek is een waarnemend vermogen nodig. Wat is het enige waarnemend vermogen dat daartoe in staat is? Ik.

Dan rest de vraag: wie ben ik?

Onderzoek doet mij ervaren dat wat ik denk te zijn, inclusief dat wat ik als de wereld der dingen ervaar, slechts bestaat als ervaring in bewustzijn. Bewustzijn heeft geen grens. Iets wat geen grens heeft, is oneindig. Oneindigheid is alles in potentie.

Oneindig, alwetend, almachtig. Zijn dat niet de drie eigenschappen die God worden toegedicht? Die de kwantumwetenschap toedicht aan het zogenaamde oneindige veld van oneindige mogelijkheden?

Wie ben ik dan in het geheel?

Begeef ik mij nu op glad ijs?

Ik heb dit onderzoek omgesmolten tot de eenakter: Glad IJs, die ik samen met Wivineke op de planken breng (zie agenda). De inhoud ligt voor velen nog zover buiten ons reguliere denken dat het lijkt alsof je je op glad ijs begeeft. Maar als je het aandurft, ontdek je de wèrkelijke oorzaak van dat wat wij als problemen ervaren in ons leven. Je ontmaskert de kern der dingen. Op een geestige manier. Dat wel!

Al zo’n twee maanden worden wij door overmacht gedwongen om zoveel mogelijk binnen te blijven. Terwijl alles lonkt om juist nu naar buiten te gaan. De lente is in het land! De kleur schuift onze wereld weer in. De natuur staat op klappen! Het prachtige lentegroen, het niet in woorden te vangen blauw van de boshyacinten (wij noemen ze in Den Haag: blue bells), tulpen in alle kleuren van de regenboog. Vogels bereiden zich voor op nageslacht. Alles in de natuur is in beweging: de lente! En de mens zit binnen.

Maar – ik citeer Johan Cruijff –  elk nadeel heb z’n voordeel.

Van buiten naar binnen. Wat als we daar eens ons voordeel mee doen? Laten we het eens vanuit een ander perspectief bekijken. In plaats van naar buiten te kijken, kijken we naar binnen. Bij ons zelf. Naar dat wat er zich binnen in ons afspeelt. Is dat trouwens niet waar al onze levensverhalen zich sowieso afspelen? In ons zelf. In ons denken. Als gedachten. Hoe vreemd dit ook klinkt. We hebben nu alle tijd om daar over na te denken. We zitten toch binnen. Als je dan ook nog eens jouw eigen luiken sluit (lees: je zintuigen afsluit van de buitenwereld; ogen dicht, telefoon uit, laptop ver buiten bereik) ervaar je wat er zich binnen in jou afspeelt.

Dan realiseer je je dat er geen verschil is tussen buiten of binnen. Dat dat wat we als ‘buiten’ ervaren, in wezen altijd bìnnen ervaren wordt. Namelijk als gedachte(n). En het bijzondere is ook nog eens dat wij mensen onze gedachten kunnen vormen zoals wij dat wensen. Ik kan kiezen wat ik denk. Hoezeer ‘buiten’ mij ook iets lijkt op te leggen, ik bepaal hoe ik ‘buiten’ binnen, in mij ervaar. Ik bepaal of ik ‘buiten’ laat bepalen wat ik denk. Voor dat laatste te kiezen – ‘buiten’ laten bepalen wat ik denk – vind ik persoonlijk stom. Met name als ik dat wat ‘buiten’ vereist niet prettig vindt.

Dus als ‘buiten’ ons (volledig terecht overigens!) oplegt om binnen te blijven, kan ik kiezen om in mij, binnen in mij, in mijn denken, gewoon, lekker naar buiten te gaan. Heerlijk naar mijn buiten, vanuit mijn eigenste binnen. Hoe fijn is dat. Van niets of niemand afhankelijk zijn. Ik kleur de kleuren in die ik mooi vindt. Ik bewandel of befiets of berijd alle paden waarop ik mij wil begeven. Ik geniet op mijn manier. Met de zon in mijn gezicht, de wind in mijn haren en een glimlach van oor tot oor. En de wereld, mijn wereld, lacht me toe. En ik lach de wereld toe. En ik bezoek alle ouderen in alle zorgcentra. Ik zit naast alle zieken en wanhopigen en houd hun handen vast. En dat mag. En dat kan. Binnen in mij mag en kan alles! En ik weet zeker dat het genot dat ik dan ervaar, dat dat gevoel de wereld in vliegt. Naar daar waar het nodig is. Gevoel kent geen grenzen. Ik blijf binnen! U ook?

Zondag, 9 februari 2020. Zojuist is code oranje afgegeven. Het stormt buiten. En niet zo zuinig ook. Ik liep net in het bos. Was waarschijnlijk niet verstandig met windkracht 8 en windstoten tot 120 km per uur. Ik kon mij maar moeilijk staande houden. De takken vlogen mij om de oren. Ik was blij dat ik weer binnen was. Veilig. Laat die storm maar buiten haar woede botvieren.

Hoe vaak zitten, lopen of liggen we niet te piekeren. Over van allerlei en nog wat. Vaak – achteraf – volstrekt nutteloze zaken: de buurvrouw die mij niet groette, mijn man die niet heeft gemerkt dat ik naar de kapper ben geweest, mijn allerbeste vriendin die niet binnen een halve minuut terug appt, mijn toch wel briljante voorstelling die nog niet in minimaal 450 theaters in Nederland te zien is. Nou ja, en ga zo maar door. Als we al die gedachten binnenin ons brein zouden kunnen bekijken dan zouden we dat ‘mentale nagelbijten’ zien in de vorm van electro-magnetische stormen in ons brein. Meer niet. Als we ons hier nou eens bewust van zouden zijn? Dan zouden we die stormen toch net zo min in ons ‘huis’ (lees: lichaam) toelaten dan Ciara, zoals de storm van vandaag wordt genoemd?

Ik word altijd heel onrustig als er een storm op komst is danwel al druk doende is met stormen. Ik word ook altijd heel onrustig als er van die heftige electro-magnetische stormen woeden in mijn brein. Op Ciara en haar familieleden heb ik geen invloed. Op de stormen in mijn brein wel.

Het was weer een feestje in het uitverkochte Muzee Scheveningen afgelopen zondag 2 februari. Mooie reacties. Maar ook veel vragen. Ik merkte dat er echt behoefte is om inhoudelijk op Glad IJs in te gaan. Helaas komt dat daar in de – overigens super gezellige bar van Muzee – niet echt van. Iedereen wil iets van je. Een reactie geven. Een vraag stellen. De interactie met het publiek na afloop is vluchtig.

Dit bracht mij op het idee om een zgn spin off van Glad IJs te ontwikkelen: Glad IJs, een theatrale college tour. Tijdens dit theatrale college krijgt het publiek voor de pauze de eenakter Glad IJs door Wivineke van Groningen en mij. Mocht dat genoeg voor je zijn ga je in de pauze lekker naar huis. Maar mocht je behoefte hebben aan ‘meer’ dan kom je na de pauze weer de zaal in. Daar zit niemand minder dan Violet Falkenburg gereed om mij over de inhoud van de eenakter te interviewen. Tegelijkertijd krijgt het publiek alle gelegenheid mij vragen te stellen. Violet modereert het geheel na de pauze. Hoe leuk, of leuk, hoe interessant is dat?

Violet en ik hebben er heel veel zin in om dit theatrale college aan Glad IJs toe te voegen. Waarom theatraal? Nou, gewoon, omdat dit college zich op een alles behalve suffe collegebankerige manier zal voltrekken. Namelijk: theatraal!

Spannende ontwikkelingen dus. Als het meezit gaan we op zaterdag 28 maart 2020 in De Mess in Naarden voor het eerst met dit theatrale college op tour! Zin in!!!!!